ความรักในรอยทุกข์.

ในคืนสวย..ด้วยฟ้าใส..เดือนดาษดาว

ฉันเหน็บหนาว..ร้าวรานใน..ใจคับแค้น

ร่อนเร่ไกล..ไปทุกที่..ในต่างแดน

อ้างว้างแสน..แม้นคนมาก..หลากพบเจอ

แหงนมองดาว..สกาวใส..ที่ปลายฟ้า

ทั่วนภา..พร่าหรุบหรู่..อยู่เสมอ

ใยตัวเรา..เฝ้าแต่ช้ำ..พร่ำละเมอ

เพราะรักเก้อ..เพ้อรำพัน..หวั่นดวงใจ

แม้ค่ำคืน..ดื่นดาว..เราหนาวเหน็บ

ต้องกักเก็บ..น้ำตา..คราหลั่งไหล

ณ ตรงนี้..ที่นี่..พี่เปลี่ยนไป

โศกฤทัย..ใจที่รัก..เฝ้าภักดี

รักของคน..ต่ำต้อยน้อย..วาสนา

มีน้ำตา..ที่เปื้อนหน้า..มาแทนที่

จะมีใคร..คนใดหนา..มาปรานี

ชุบชีวี..ให้ฟื้น..ชื่นอุ่นไอ

หวั่นใจนี้..มีหวาด..อาจมีบ้าง

แต่อำพราง..สารพัด..เกินจัดไหว

ปากที่เก็บ..เจ็บช้ำ..ย้ำรอยใจ

กักเก็บไว้..เกินกั้น..หวั่นสิ้นดี

ไม่มีคำ..ห่วงหา..จากใครเขา

เหลือเพียงเรา..กับซากใจ..อยู่ที่นี่

หลั่งมาเถิด..ไหลลงมา..ดั่งวารี

เชิญขยี้..ใจที่ช้ำ..ย้ำแหลกราญ

หนึ่งในรัก..รอยทุกข์..เฝ้าซุกอยู่

ที่พรั่งพรู..ร่วงมา..มหาศาล

ท้องฟ้าสวย..สดใส..เมื่อไม่นาน

ยากประสาน..ใจรัก..ในปลักเงา

ใจดวงน้อย..ลอยเหม่อ..คล้ายเพ้อบ่น

ท่ามฝูงชน..ที่ช้ำ..กระหน่ำเหงา

ในค่ำคืน..เดือนแจ่ม..คอยแต้มเงา

ในความเศร้า..เจ้าเลือนหลบ..อย่าพบเจอ

~paer-aksorn~

ก้มกราบบ่อยๆจะได้ช่วยลดความทระนงลงได้บ้าง.