พี่กิตติธร.
“ไม่ได้เข้ามาหลายวันแล้วสิ...แก่เสนาะ
กาลเวลามันไหลผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน...
...พี่เห็นดอกไม้ตูมที่ค่อยผลิบาน....
...กลีบขยายแผ่ออก...
แล้วก็...ค่อยเหี่ยวเฉาเป็นสีคล้ำไป...
...แม้นั่นก็ไม่คงอยู่....
...มันร่วงหล่นลงไปสู่พื้น....
...เมื่อพี่คอยแวะเวียนมาดู...
..มันถูกน้ำบ้าง...แดดบ้าง....
.ก็เปลี่ยนสภาพไปอีก....
.....พี่มองเห็นเศษดินที่เล็กน้อย...
มันบ่งบอกว่ามันก็เคยเป็นส่วนหนึ่งของพืช...
....มันไม่ใช่ดิน...
..แต่ก็กำลังจะกลายเป็นดิน..
หรือ..มันอาจจะเคยเป็นดินมาก่อนพืช?
..กลีบแห้งนี้...ไม่นานก็จะเป็นเช่นนั้น..
.....พี่ไหลผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน...
เปลี่ยนร่างแล้วๆร่างเล่าๆ....
...แม้ร่างนี้ก็ผ่านวัยมามิใช่น้อย...
..ประตูมิติแห่งภพอยู่ตรงหน้า...
ไม่นานหรอกพี่ก็จะไหลผ่านมันไป....
...น้องพี่...ชีวิตนี้ไม่เที่ยง....
..เมื่อเราต้องไหลผ่านวันเวลา...
..จงจับหางเสือไว้ให้มั่นคง....
เป้าหมายอยู่ตรงโน้น....
เดินต่อไปนะ...ไปตรงที่พระบรมศาสดา
.....ได้บอกไว้นั่นแหล่ะ...
..น้องรัก...เส้นทางนี้เดินได้คนเดียว...
...จงพอใจในความโดดเดี่ยว...
.....แล้วเราจะพบกัน..
.........รัก.......
...จาก...พี่ชาย...
ตะวัน
โอ้โฮ สาธุๆๆค่ะ
***หลีกไม่ได้-หนีไม่พ้น
*เกิดแก่เจ็บตายหนีไปไหนไม่พ้น
หญิงชายทุกคนไม่พ้นความตาย
**นี่คือ สัจธรรม
*ร่างกายเรารวมแล้วเรียกว่าขันธ์
ธาตุสี่นั้นปรุงตามนามสังขาร
รวมรูปเวทนาสัญญาวิญญาณ
ประกอบการนามสมมุติสู่จุดจริง
*จุดจริงคือ..จุดที่ไม่มีจุด
ล้วนสมมุติเกิดดับสรรพสิ่ง
อย่าประมาทหันเหประเวประวิง
จงรู้ยิ่งรู้ความจริงทุกสิ่งครบ
*ชีวิตย่อมมีพรากตายจากได้
ชีวิตใครหนีไม่พ้น ผลคือศพ
มัจจุราชหมายมั่นวันต้องพบ
ชีวิตจบชีวิตปลิดร่างลง
*ปลิดร่างลงเหลืออะไรให้โลกรู้
จักเหลืออยู่แต่ชั่วดีที่เสริมส่ง
ถ้าทำดี ดีจักหนุนสกุลวงศ์
แม้ป่นผงกระดูกไปไม่เสียดาย
พี่กิติธร.
*จึงไม่มีสิ่งใดตั้งไว้เที่ยง
มีค่าเพียงมั่นคงตรงสลาย
ยืนหยัดตรงอนัตตาอย่างท้าทาย
ชนทั้งหลายมองไม่เห็นอย่างเป็นจริง
*มองเห็นเพียงอัตตาว่าไปทั่ว
คิดหลงมั่วหวังได้ไปทุกสิ่ง
วาดความหวังว่ามีที่แอบอิง
จึงกลับยิ่งมืดมนพาตนจม
*เพียงฝึกจิตคิดเห็นเป็นความว่าง
มองทุกอย่างเป็นจริงสิ่งผสม
เพียงธาตุแต่งขึ้นมาน่านิยม
แค่ลมลมจับไม่ได้ไร้ตัวตน
*เมื่อเห็นจริงวางได้ไม่เศร้าโศก
ก็แค่โลกเต้นอวดตาไม่น่าสน
มองให้ผ่านพ้นร่างอย่างแยบยล
น้องจะพ้นอาลัยในอารมณ์.
ตะวัน
*สงบฟังตั้งใจกายในจิต
เหมือนนิมิตสนิทในใจผสม
สติเกิดกำเนิดจิตพิศภิรมย์
สะเทือนข่มสดับไหวในภวังค์
*เหมือนเสียงพิณที่รินไหลจากใจจิต
เหมือนดนตรีแห่งชีวิตลิขิตฝั่ง
เหมือนทำนองของกาละขณะฟัง
เหมือนเสียงดังแห่งความเงียบเลียบริมใจ
*ค้นพบแล้วแว่วธรรมโน้มนำคิด
ค้นพบแล้วเข็มทิศนิมิตใหม่
ค้นพบแล้วทางเอกอันอำไพ
ค้นพบแล้วดอกไม้ในกองทุกข์
*เพียงแวะฟังคำสั่งลมพรมใบไม้
เพียงสักเสี้ยวเลี้ยวไปไกลสวนสุข
เพียงมุ่งสู่สวนสงบหลบภัยยุค
เสียงความสุขซุกอยู่ในหัวใจงามฯ
พี่กิติธร.
*หนึ่งพิศเห็นสกนธ์กายสลายทั่ว
หมดทั้งตัวหาใช่มีที่วาบหวาม
เพียงฉาบทาด้วยหนังตั้งกลกาม
ให้กิเลสรุกลามครอบงำใจ
*สองพินิจเวทนาอุราสุข
บ้างก็ทุกข์ไม่เที่ยงแท้แน่ไฉน
เพียงแค่สิ่งเกิดตั้งอยู่ครู่ดับไป
เพียงเข้าใจก็จักวางไม่ค้างคา
*สามดูจิตเศร้าหมองหรือผ่องแผ้ว
บ้างดั่งแก้วเจียระไนให้ศึกษา
บางครั้งขุ่นเป็นโคลนยลจิตตา
แต่ไร้ค่าให้ยึดถือว่าคือ "ตน"
*สี่เพ่งพิจารณาหาต้นเหตุ
ที่กิเลสส่งมาให้น่าสน
ว่าทั้งมวลที่แท้แค่เกมกล
ว่าใจตนยึดอารมณ์เพาะบ่มเอง
*เพียงใส่ใจสี่อย่างไม่ว่างจิต
เพียงแค่คิดมั่นคงเดินตรงเผง
เพียงมุ่งไปไม่เพลินเดินทำเพลง
เพียงก้าวเร่งสู่มัคค์จักพ้นภัย.
ตะวัน.
*ตัวปัญญาดอกนะจะสะสาง
ชำระล้างบาปหลุดบริสุทธิ์ใส
มลทินบาปคาบคุมเข้าสุมใจ
ใช้อะไรล้างเล่าจะเบาบาง
*เอาปัญญาเปรียบเป็นเช่นสบู่
มาฟอกถูใจบาปที่สาบสาง
กิเลสลดหดหายกระจายจาง
จิตใจว่างมลทินสิ้นธุลี
*ปล่อยวางชีวิตอันว้าวุ่น
ผู้ทำบุญด้วยศรัทธาและหน้าที่
แปลงทรัพย์เป็นบุญบารมี
เว้นวรรคทุกชีวีทุกวี่วัน
*เราก็อยู่มาจนถึงวันสุดท้าย
ไม่ด่วนตายไปก่อนชีพผ่อนผัน
เหลือเวลาทำความดีหนุนชีวัน
ก่อนพลัดพรากจากกันนิรันดร
พี่กิติธร.
*รีบเสริมสร้างปัญญาให้กล้าแกร่ง
สติแรงเป็นเหตุกิเลสถอน
วิริยามั่นคงฝ่าดงดอน
แต่จะร้อนรนไปก็ไม่ดี
*ไปเรื่อยเรื่อยพอเร่งเร่งเปล่งขยัน
เข้าประจันดื้อไว้ไม่ถอยหนี
ไม่ต้องสู้บุกฝ่าเข้าราวี
ไม่ต้องหนีทำไปด้วยใจวาง
*เพราะถ้าสู้มีแน่แพ้ชนะ
ซึ่งอาจจะแพ้ก็ได้หากไปขวาง
เราชนะจะฮึกเหิมเพิ่มใยยาง
ถ้าแพ้ทางก็ท้อฝ่อจิตใจ
*ถ้าเราหนีมีแพ้แต่เท่านั้น
ถ้าประจันเดินหน้ากล้าแก้ไข
ไม่ทั้งสู้ไม่ทั้งหนีจักมีชัย
เป็นทางไร้ความแพ้ที่แน่จริง
*ไม่หนีด้วยและไม่สู้แต่รู้ชัด
ทำตามตรัสคงไว้ด้วยใจสิงห์
มุ่งบำเพ็ญบุญญาอย่าประวิง
จักพบยิ่งกำชัยไว้เต็มมือ.
*paer-aksorn & kittithon*
