หลงมายา.
เสียแรงเรา ครองตัว มิมัวหมอง
ดั่งแว่นทอง ส่องสว่าง กลางเวหา
ดุจดั่งไข่ ฝังไว้ ในศิลา
ยังอุตส่าห์ ซ่อนเร้น เห็นเรือดไร
มิติรัก กว้าง ยาว ลึก นึกเรียนรู้
เมื่อมีคู่ แต่ไร้รัก ถูกผลักใส
ให้เคว้งคว้าง ว้างเวิ้ง เปิดเปิงไป
...ให้หวั่นไหว เหว่หว้า ชีวาวาย
ผ่านคืนหม่น มืดมิด ฟ้าปิดม่าน
แสนร้าวราน เดือนดับ ลับลอยหาย
ผ่านมาแล้ว วันหมอง เคยผ่องพราย
ตะวันฉาย หลังเหลี่ยม เยี่ยมเมฆา
เหนื่อยหน่ายไหม? เธอจ๋า คราแอบซ่อน
เหน็บหนาวไหม?เมื่อเธอต้อง เล่นซ่อนหา
นานแค่ไหน ที่เรามี เรือนกายา
เสน่หา เก็บซ่อน มิหอนกราย
ข้ามตัวตน พ้นว่าง เข้าทางโศก
วิปโยค โขกร่าง ที่คว้างหาย
ครวญคำคร่ำ ดื่มด่ำ ช้ำในกาย
เจ็บไม่หาย คล้ายหยิกเล็บ เจ็บถึงทรวง
~paer-aksorn~
