รักที่ทรมาน.



หยดน้ำตาที่ไหลไม่เจ็บหรอก

แค่ช้ำชอกในบ่วงเสน่หา

ที่คนรักภักดีมาเอ่ยลา

กลับเป็นว่าเหมือนชังกันมานาน

เมื่อรักกันมีสองครองเพียงหนึ่ง

เคยซาบซึ้งกับถ้อยร้อยรสหวาน

เมื่อมีรักจึงมีถ้อยร้อยด้วยตาล

พอล่วงวันผ่านหวานก็เปลี่ยนไป

ยังไม่รู้ว่าใจใครจะเจ็บ

เมื่อโดนเหน็บเจ็บช้ำทำไฉน

เมื่อรักร้าวแปรเปลี่ยนเวียนจากไกล

แค่เศษใจในห้วงเสี้ยวเกี่ยวความจริง

คงเหมือนแก้วร้าวย้ำซ้ำถูกที่

เหมือนใจนี้ที่โดนเหน็บเจ็บใจยิ่ง

เหมือนโดนหลอกลวงช้ำทำประวิง

จะพึ่งพิงใครพักเขาจักแล

อยากมีใครสักคนคอยหวงแหน

จะไม่แม้นคอยผลักที่รักแน่

จะนึกถึงทุกช่วงมิเปลี่ยนแปร

ที่รักแท้แพ้หมดทั้งดวงใจ

จะหาใครที่ไหนเล่าเข้าใจรัก

เหมือนอกหักเจ็บแสบแทบดับไหว

กับน้ำคำที่เอ่ยก่อนลาไกล

ดั่งเหมือนใจโดนกรีดรีดเลือดมา

คนจะทิ้งคงไม่ซึ้งคำว่ารัก

ถึงอกหักเขาไม่เศร้าไม่ห่วงหา

มันคงง่าย กระมัง!กับการลา

จึงไร้ค่าหากใครทุกข์...ทรมานฯ

~paer-ak-sorn~